Addis Ababa, de eerste week

Er valt heel veel te vertellen over deze eerste week maar er valt ook heel veel niet te vertellen. Om met dat laatste te beginnen, sommige dingen zal ik vanwege de veiligheid niet opschrijven. Ik dacht dat Zuid Sudan en Afghanistan spannend waren, maar joh, hier is ook best een en ander aan de hand. En tegelijkertijd, in Addis Ababa, is het juist weer heel prettig. Gewoon alleen over straat, geen check points, koffie drinken op een terrasje, heel fijn. Maar verwacht dus over de situatie in het land dus maar geen commentaar, hoe interessant het ook is eigenlijk. Maar ook hoe verdrietig…

Na de eerste week op kantoor, waarbij ik een soort overdracht kreeg van mijn voorganger, begin ik meer te snappen wat er moet gebeuren. Veel team building, veel verbeteren in het werken met de Cordaid systemen, veel nieuwe projecten binnen halen, veel aandacht aan kwaliteit van onze uitvoering. Voor mij betekent dat vooral aandacht geven en er zijn voor het team. In Addis ongeveer 50, in Ethiopië ongeveer 120 mensen. Dus vast ook wel wat reizen naar de veldkantoren.

De planning is nu een maand, dan een paar weken terug in NL, dan weer een kleine maand, weekje NL en dan een laatste bezoek. Dit kon niet anders omdat je maar een 30 dagen visum kan krijgen. Dus daar werken we voorlopig maar mee.

Ik woon in een appartement (zie foto’s), heel ruim en luxe, met ook een gym beneden. In de buurt restaurantjes, markt op 15 minuten lopen, dus ik kook meestal zelf. Gisteren liep ik door de stad, via het grote plein Meskel Square, naar twee galeries (waarvan er eentje niet meer bestaat, maar ik wilde een doel hebben) en toen met een taxi (soort Uber) terug. Heel leuk om, dankzij google maps, ook kleine straatjes te kunnen lopen. In een achteraf wijk (ook op de foto) kwamen twee oudere heren me begroeten:

“Hello Sir, how do you end up here?”

“Well, I just decided to walk this neighbourhood, and I think it is really beautiful!”

“Really? You are so kind. Thank you for coming and wish you all the best of luck!”

En daarmee was het weer klaar. Natuurlijk ook wel eens een bedelend kind, of vragende blikken, maar vooral ook gewoon leuke positieve reacties. Want ja, het is toch wel gek zo’n witte die alleen op straat loopt, dat snap ik ook wel. Maar om zo een beetje de stad te ontdekken blijft fantastisch!

Ook de koffie was een succes, trouwens. De eerste, op straat, van ongetwijfeld meer!