Fijn hoor!

Bijna twee weken ben ik inmiddels in Kabul. Na lange tijd ja/nee en vooral steeds ‘niet voor het weekend’ kon ik eindelijk met visum en ticket vertrekken. De vlucht ging goed, de overstap in Islamabad ook, en bij aankomst in Kabul, stond er zowaar een collega me op te wachten bij de douane. Moest ik vroeger dan alleen allerlei papieren en stempels regelen, bagage ophalen en 10 minuten lopen naar de parkeerplaats, nu is dat toegankelijker en daardoor gemakkelijker. Op de parkeerplaats stonden 5 collega’s me op te wachten. Ze waren zo blij dat ik er was! Nadat de afgelopen maanden alleen maar mensen zijn vertrokken is het echt een goed signaal dat er nu iemand is gekomen, en ook nog eens iemand die het team daar ondersteunt om weer op te bouwen en weer vertrouwen te krijgen in Cordaid en ons werk. Want dat was toch behoorlijk weg, blijkt.

De weg naar kantoor was iets rustiger dan toen ik hier voor het laatst was, drie jaar geleden, maar nog steeds auto’s, mensen (mannen en vrouwen, met en zonder baarden, ook in spijkerbroeken), checkpoints (nu wel bezet door Taliban, maar die laten je ook gewoon passeren), kraampjes, winkels en bedrijvigheid. Allemaal iets minder dan toen, doordat er toch veel mensen zijn vertrokken en omdat er minder geld is dus laten ze de auto staan of zijn winkels gesloten. Maar verder, heel herkenbaar en enigszins vertrouwd.

Het kantoor is nieuw voor mij. Ik zal wel eens wat foto’s maken, nu alleen een foto van een lunch (onze kok kookt dagelijks voor iedereen en dan maakt hij apart nog iets voor mij wat ik mee kan nemen naar huis, voor ’s avonds… Ideaal!!) En het oude kantoor is nu de guest house. Daar woon ik nu alleen omdat de andere expats er nog niet zijn. Ik reken erop dat zij in januari weer terugkomen en dan wonen we er met 3 of 4. Nu dus alleen gezelschap van de guard en de chauffeur en niet te vergeten Bella en 3 kippen. Overdag lekker zonnetje en zo’n 12-15 graden, maar ’s nachts vriest het al. Sneeuw? Zou kunnen, we gaan het zien.

Ik ben hier tot ongeveer 8 december (terugvlucht moeten we nog uitzoeken) en dan waarschijnlijk ergens in januari weer een aantal weken. Mijn rol is vergelijkbaar als in Zuid Sudan, namelijk Interim Landendirecteur, maar de focus is heel anders. Nu is het veel meer gericht op rust en vertrouwen terugbrengen en nieuwe projecten opstarten. Er is heel veel geld beschikbaar en er zijn enorme noden (noodhulp, gezondheidszorg, economische ontwikkeling) maar de context is lastig en de nabije toekomst onzeker, dus we moeten continue bepalen wat we wel of niet kunnen en onderhandelen met donoren over onze verantwoordelijkheid en verwachtingen. Gelukkig is er een algemeen gevoel van noodzaak, ook binnen het team. En daar bouw ik dus maar op voort. Wel is een aantal sleutelpersonen vertrokken (van het management team zijn er 2 van de 3 naar het buitenland en de 3e wil ook weg) en is het niet eenvoudig om die te vervangen. Staat toch op de agenda voor de komende week. En verder, een kort bezoek aan ons kantoor in Herat waar ook een groot deel van het team zit. In totaal zjin we met 150, waarvan ongeveer een 60 in Kabul, 50 in Herat en de rest in Kandahar en Daikundi. Prioriteit nu dus op de grootste twee kantoren, de rest komt misschien op een later moment.

Veiligheid? Tja, vergeleken met Rotterdam is het hier rustig (nou ja, ook niet helemaal waar). Er is meer mogelijk dan drie jaar geleden omdat mogelijke aanslagen door de Taliban nu niet meer gebeuren. Wel nog steeds door IS, vooral in bepaalde wijken of bepaalde plekken. Dus die mijd ik maar! Hoe zich dit de komende maanden ontwikkelt is wel spannend, want vooral criminaliteit is stijgende, ook door de toegenomen armoede.

Al met al heb ik het zeer naar mijn zin. Het is zo fijn om bij te kunnen dragen aan het werk hier en het voor een aantal mensen beter te maken. De energie van de collega’s is fantastisch ondanks alle ellende waar zij veel meer last van hebben dan ik, de mogelijkheden zijn legio en de context dwingt ons om nu plannen aan te passen, dat is leuk om aan mee te werken. Veel kleine en grote gedoetjes, variërend van de vraag of vrouwen nu wel of niet naar kantoor moeten komen (wel dus, sinds 1 november, en dat gaat goed) tot vermeende fraude (dus uitzoeken hoe os wat) tot het uitreiken van certificaten voor een Covid19 training aan artsen van de lokale gezondheidscentra. En wat het zo mooi maakt is dat alles gevoeld wordt als belangrijk! Hoe fijn is het om daarin te mogen delen.