Hoe gaat ie dan?

Drieënhalve maand in Zuid Soedan, in de hoofdstad Juba. Wat houdt dat in? Ik was hier in 2017 en vond het toen, behalve het werk, niet echt enerverend. Dus met redelijk lage verwachtingen ben ik hier anderhalve week geleden aangekomen. Intussen heb ik wat meer ervaren van wat er hier kan en heb ik al aan de Nijl op een terras gezeten, heb ik veel collega’s gesproken over werk en niet-werk, heb ik vingerafdrukken laten zetten zodat ik als bezoeker geregistreerd ben, heb ik gelezen dat er een nieuw briefje van 1000 pond is sinds afgelopen week (het grootste briefje was 500 pond, ongeveer 80 eurocent, moet je nagaan welke pakken geld hier rondgaan…), is corona in opkomst (nog steeds relatief, maar toch) en is het heerlijk warm. Met andere woorden, nu al overstijgt dit bezoek alle verwachtingen! Want in een dag of 10 zoveel hoogtepunten, dat belooft wat voor de rest van deze periode!

Natuurlijk ook mindere kanten. Geen ijs en dus niet schaatsen. Geen park om een wandeling te maken. Niet op de fiets even een rondje rijden. Geen safaripark om een weekendje door te brengen.

Maar wel Netflix, goed Internet, een Franse bakker met baguettes, een supermarkt met kaas, muesli (vorige week dan, vandaag niet…) en pasta, een markt met mango, avocado en allerlei groente, een 1-kamer appartementje voor mij alleen, een kantoor waar ze elke morgen temperaturen en hartelijke mensen.

Mijn plan is om de komende weken veel te gaan reizen. Ik heb vanmorgen uitgezocht wat er met de VN-vluchten mogelijk is. Daarna met onze security collega overleggen want sommige gebieden zijn onrustig. We werken als Cordaid op ongeveer 8 locaties, met verschillende programma’s. Veel gezondheidszorg (ziekenhuis managen), maar ook humanitair (voedsel en water), opzetten en ondersteunen van (landbouw)organisaties en ontwikkelen van justitie en veiligheid. Heel divers dus, en afhankelijk van de locatie meer nadruk op een bepaald thema. In totaal werken er 165 mensen voor Cordaid Zuid Soedan, in Juba 35, dus belangrijk om ook naar de veldkantoren te kunnen gaan, vind ik. En natuurlijk ook leuk, want daar gebeurt het eigenlijke werk voor een groot deel. Dus hopelijk daarover binnenkort meer.

En nu? Een half uurtje op de lopende band in de mini-gym van het appartementengebouw. En dan is het weekend weer haast voorbij. Bellen met thuis. Misschien nog een boekje lezen. Koken. Lubach op tv. En klaar voor de nieuwe week.

Doeg!