Wau, wow!

Afgelopen dagen was ik in het veld, meer in het westen van Zuid Sudan, in het stadje met de geweldige naam Wau. Een klein provinciestadje waar we al lange tijd werken en waar een goed team het grote provincieziekenhuis managet en waar we 30 gezondheidscentra ondersteunen die tussen 30 minuten en 3 uur rijden verspreid liggen. Een van mijn taken als ‘interim landendirecteur’ is om het team in Juba maar ook vooral in onze 10 veldkantoren, te motiveren, te ondersteunen en ruimte te geven om te ontwikkelen. Mijn voorganger heeft heel veel voor elkaar gekregen en systematisch aangepakt, we willen nu ook wat andere kanten benadrukken. Dus ik probeer veel te reizen, veel te luisteren, veel contact te maken en te leren waar we kunnen verbeteren. Leuke rol, al ben ik dus minder op kantoor en dat terwijl ik in Juba op kantoor dagelijks heel veel handtekeningen moet zetten want het is nogal centraal georganiseerd.

Maar goed, Wau dus. Een hotel met een zwembad en een gym, dus best fijn eigenlijk. Verder vooral in deze tijd van het jaar veel stof en rode-oranje zand, heel mooi. Het straatbeeld wordt verder gedomineerd door witte NGO-autos’s en door ezels met waterkarren. De Zuid-Sudanese economie schijnt voor een heel groot deel te drijven op de NGO sector, wat duidelijk wordt door het aantal organisaties, de hotels die daarvan profiteren, de projecten die via NGOs uitgevoerd worden, in tegenstelling tot de zeer minimale andere activiteiten. Vee, dat wel, runderen met grote hoorns. En geiten en kippen. Maar dat is toch vrij beperkt.

De foto’s zijn van het ziekenhuis, met de ambulance, en met de mevrouw die bezoekers en patiënten temperatuurt. Dan van een centrum waar een oven voor medisch afval is gebouwd. De apotheker. En een overleg met onze vrijwillige dorpsgezondheidswerkers. Zij krijgen een training en een maandelijkse vergoeding en zijn vervolgens aanspreekpunt in de dorpen die soms 5 km van het gezondheidscentrum vandaan liggen. Soms kunnen zij zelf al iets doen, anders verwijzen zij naar het centrum en indien nodig brengen ze de patiënt met de fiets ernaartoe. Ze hebben dus allemaal een fiets gekregen. En natuurlijk een t-shirt om herkenbaar te zijn. Laarzen liggen klaar voor als de regen komt. Evenals reserveonderdelen voor de fietsen. Het klinkt heel simpel, maar het wordt enorm gewaardeerd, zowel door de bevolking als door de overheid, want het maakt de toegankelijkheid veel eenvoudiger. Dus om echt trots op te zijn.

Eigenlijk zou ik gisteren terugvliegen naar Juba, maar het VN-vliegtuig had technische problemen en toen kwam er een kleiner toestel dus op volgorde van gemaakte reservering mochten er maar heel bepekt mensen mee. Helaas, nog een nachtje in Wau. Straks nieuwe poging, en morgen met de auto naar Nimule, aan de Ugandese grens, voor ook daar een kort bezoek.