halverwege

Na twee weken wederom in Kabul, tijd om weer een keer iets te schrijven. Het is, net als in november/december, weer genieten om hier te zijn. Qua werk dan vooral. We hebben wat nieuwe collega’s in het team, nadat ook in december weer een aantal vertrokken waren, of van wie het contract niet verlengd werd. Dat geeft wel onrust, vanwege de vele wisselingen, maar het is ook de realiteit op dit moment in Afghanistan. Veel andere organisaties hebben daar ook mee te maken, want nog steeds willen veel Afghanen als ze de kans krijgen naar het buitenland vertrekken. De voornaamste reden is de onzekerheid voor d toekomst, en dan ook nog vooral de toekomst van de kinderen. Op het moment is de situatie relatief okay, maar hoe dat over een paar maanden, of over een paar jaar zal zijn is onmogelijk te voorspellen. De honger in vele gebieden is wel schrijnend, vandaar de vele pogingen om humanitaire hulp te geven. De armoede is groot. De economie is ingestort. Overheidssalarissen worden maar hel beperkt betaald, waardoor bijvoorbeeld scholen en ziekenhuizen nauwelijks functioneren. De banken zijn open maar hebben veel restricties. Maar tegelijkertijd functioneert er ook nog veel wel, zijn er markten, is het vliegveld deels open, is het redelijk veilig, doen water en elektriciteit het. Maar voordat het land weer echt kan draaien moet er nog veel gebeuren. De criminaliteit neemt wel toe, berovingen op straat, check points door bendes, inbraken, ontvoeringen, allemaal dus extra onzekerheid voor heel veel mensen.

Voor mij zelf is dat wel iets om bewust van te blijven, maar het risico voor expats is niet groter dan voor vele anderen, zolang je maar niet teveel in de openbaarheid treedt. Wat ik dus ook niet doe. Al ben ik gisteren wel uit lunchen geweest, duidelijk in een expat cafeetje, maar ook dat kan gerust.

Beter is natuurlijk om thuis te blijven en dan maar op het terras in de zon te zitten, zoals ik nu ook doe. Wel met een jas aan, want het is zeker ’s nachts nog flink koud.

Vorige week hadden we meet het hele kantoor uit Kabul en zo’n 10 collega’s van de regionale kantoren, onze Annual Retreat. Zeer geslaagd, goed om een keer samen te zijn en te delen wat er afgelopen jaar is bereikt, ondanks de veranderingen, en hoe we komend jaar verder gaan. Een dag over werk en inhoud, en een dag over samenwerken en elkaar beter leren kennen en waarderen. Daar hoorde ook een wedstrijd bij waarin groepjes iets moesten presenteren. Iedereen deed enthousiast mee, maakte posters vol symboliek, een paar toneelstukjes en een koortje van de guards en drivers (en ik). Ik zong de fonetisch uitgeschreven tekst, geen idee waar het over ging, maar blijkbaar een lied over het mooie Afghanistan. Mijn voorstel om een eigen tekst ‘op de wijs van' te maken bleek te hoog gegrepen. Was ook niet nodig, het koor won een van de drie prijzen!

Inmiddels is mijn opvolger ook bekend. Een Italiaan, met veel ervaring, ook in Afghanistan. Hij begint maandag, nog vanuit huis, tot hij een visum heeft. Hopelijk is dat volgend weekend en kan ik nog een paar dagen meet hem hier hebben, voordat ik in de loop van volgend week weer naar huis kom. Ook fijn, hoor, om dan weer thuis te zijn!